Mürted

Bahar dalımın yegâne meyvesiydin sen
Gönlüme cennetten bir tad oldun
Sonra ne oldu da çıktın mabedinden
Aşkımdan döndün de mürted oldun.

YUVA

 Geçip gitti genç ömrümün seher vakti
 Gönlümü Uyandıracak saati kuramadım
 Bir bahar güneşi doğmadı hiç üstüme
 Kalbimi bir cemreyle kavuramadım

 Çağladı dü çeşmim berrak bir sel olup
 Zemherir peşime düştü ecel olup
 Bembeyaz şakaklarımdan bir yel olup
 Zamansız yağan karları savuramadım

 Arttı yıllardır melalim an be an
 Sevincim ömrümün neresinde nihan?
 Rabbim bu çölde beni etti imtihan
 Ben mecnun olup sözümde duramadım

 Ya râb, hüznüm misafirin, lütfun bana
 Ben ona sevdalıyım, o da meftun bana
 Lakin ummanından bir katre sun bana
 Şu fanide bir sıcak yuva kuramadım.

HÜLÂSÂ

Sanma ki hâla bıraktığın gibiyim
Eski hâlimle bugünümü girme kıyasa
Beni attığın ateşi suya döndürmedeyim
Lakin kul İbrahim değil, ateş devasa

Geçirir mi diye acep gönlümdeki izi
Utandırdım secdeye varacak dizi
Görsen kardeş sanacaklardı bizi
Şeytan ile girdim yakın temasa


Döndüm, fânînin keyfinden ıradım
Gönül keşfiyle cihanı taradım
Yana yakıla sensiz bir cennet aradım
Hüznümden azık yaptım, ümidimden asa


Zaman çare olmadı gönlümün derdine
Yolum hiç düşmedi saadet yurduna
Sen nasıl hiç bakmadıysan ardına
Benim de bir istikbâlim yok hülâsa

AHVÂL

İzaha lüzum görmüyorum ahvalimi

Var benim elbet kendimce esbâbım

Sormayın siz, mühürledim dilimi

Derdim günahım, sükutum nikâbım

Genç ömrüm bugün bana ahir oldu

Ne umdum hayattan, ne zahir oldu

Aldığım her nefes böyle zehir oldu

Küflendi ekmeğim, ağuladı âbım

Hep bekledim bir an yüzüme gülsün diye

Ben üzüldüm biraz felek üzülsün diye

Dertler üstümden tel tel dökülsün diye

Tahayyül ettiğim hayat, şimdi serabım

Su gibi, kaynağından içtim efkârı

Fethettim adına hüzün denen diyârı

Gücendirdim isyanla sevgili yârı

Gök kubbe altında, kalmadı sevabım

Ahmak

Gençliğimi haraç mezat sattım kedere

Varsın eller buna kar yapmak desinler

Aşk yolunda ödediğim onca bedele

İsterse de bir kula tapmak desinler

Tükettim yoluna ömür denen sermayeyi

Saadet hazinenden almadan bir payeyi

Terk ettim senden gayrı her gayeyi

İsterse yolundan sapmak desinler

Gülmüyor yüzüm, kararmış bahtım

Çividen yapılmış sanki gönül tahtım

Ölürsem sensin içimde kalan ahdım

İster defnederken ahmak desinler

Sekte-i Kalp

Gözlerimin önünden akıp gidiyor ömrüm

Mevsimler dönüyor zamanım durmuyor

Gönlüme tercüman olmaktan uzak dilim

Sayıklıyorum adını, hezeyanım dumuyor

Hicranın içimden çıkacak sanıyordum

Hayat benim de yüzüme bakacak sanıyordum

Göz yaşlarım son kez akacak sanıyordum

Kurudu göz pınarım, giryanım, durmuyor

Değmesin diye gölgen kalktım göç ettim

Umudumu düşlerimi, hasretinle hiç ettim

Gençliğimi yolunda harcadım piç ettim

Sol yanımda inatla atanım durmuyor

KORKUYORUM

Kaç zamandır sana soracağım hatırını

Lakin edeceğin izahtan korkuyorum

Duyarım diye hicranın en beterini

Bahsedeceğin o nikahtan korkuyorum

Yüzündeki tebessüm durur mu yerinde

Meltemler eser mi hâlâ yorgun serinde

Sen anlattıkça belki de çok derinde

Edeceğim feryattan, eyvahtan korkuyorum

Belki öfken dinmedi, yüreğin kırgın

Belki bana belki kadere hala dargın

Çekersen diye tetiği belki ansızın

Dilindeki namlusuz silahtan korkuyorum

Anlatsam sergüzeştimi, neler geldi başa

Acır mısın bağrıma bastığım o taşa

Hangi badireler getirdi beni bu yaşa

Ağzından çıkacak 'mübahtan' korkuyorum

Kalmadı gönlümün ümidi istikbâle

Uğramadı ömrüm seninki gibi ikbâle

Her gece bir çare arayıp da bu hale

Çaresiz uyanacağım sabahtan korkuyorum

İstemem incitmeyi, ruhunun ahengini

Bulmuşsundur nasılsa gönlünün dengini

Hatırlatacak diye bahtımın rengini

Gözlerindeki koyu siyahtan korkuyorum

Varsın gönlün silmiş olsun hayalimi

Gönlüm kaldırır bu büyük mezalimi

Ama aklıma geliyor, andıkça halimi

Ettiğin o samimi ahtan korkuyorum

Bana senden sonra hiç gülmedi kaderim

Terk etmedi yakamı, o ezeli kederim

Gelse dilimden her gün isyan ederim

Lakin gireceğim büyük günahtan korkuyorum

KUL

Ben sana can pazarında kul idim

Keşke beni üç kuruşa satsaydın

Değersiz bir eşya gibi, hor görüp

Aşkımı da bir kenara atsaydın

İçimde akan sevda nehri sendin

Ömrümün miadı, dehri sendin

Aşk ummanında yüzen bahri sendin

Keşke aşka gömülüp de batsaydın

Tutmadın eş diye bir gün salımdan

Döndürdün kalbimi saadet yolundan

Kırıp getirdiğim o bahar dalımdan

Gençliğimi bir kez olsun, tatsaydın

Madem gidecektin bir gün ansızın

Madem ağır geldi yürekteki sızın

Çıktığı gibi bir evden hırsızın

Yüreğimin kapısını kapatsaydın

Toprak evladının evi, hazır içinde

Ne gam olsaydım şimdi kabir içinde

Öderdim borcumu belki huzur içinde

Son nefeste elimi sen tutsaydın

BIRAKIN

Yalan gözlerinde saadeti gördüler

Yıkansın şimdi gözlerim bırakın

Anlatayım beni nasıl öldürdüler

Tıkansın varsın sözlerim bırakın

Ruhumu teslim ettim rabbimmiş gibi

Bir parça huzur istedim haddimmiş gibi

Secde ettim önünde beş vakdimmiş gibi

Utansın varsın dizlerim bırakın

Bir gözyaşına şemsi yerle yeksan ettim

Arşı istedin de, hangi yıldızı noksan ettim

Sen geçmedin cefadan, ben ihsan ettim

Dökülsün varsın gizlerim bırakın

Kaldı sanma artık o demlerin hatırı

Hatıraların inan kabusların en beteri

Yırt at sana yazdığım o üç beş satırı

Silinsin varsın izlerim bırakın

EDEP

Sanma ki kurtuldum kahr-ı hicranından

Dilimi lâl eyleyen yalnız edeptir

Bin hatıra durur o çağın her anından

Ki hepsi hâl-i perişanıma birer sebeptir

Uçtuysa yüreğin bir yaban diyâre

Adadıysan ömrünü başka bir yare

Sergüzeştim okuma sakın ağyare

Ağyâr ki bir eli kanlı tabiptir

Sen sen ol aşkın yolundan şaşma hiç

Dolsan da hüzünle bir damla taşma hiç

Gül eğlen ellerle yüzünü asma hiç

Bana bir avuç toprak, bir selvi tâliptir.

Sineme sakladım artık ben hayalimi

Gönlüm kaldıramadı bu büyük mezalimi

Arza lüzüm da yok gerçi ya ahvâlimi

Gönlümü şair eden bu büyük azaptır

DÜŞ

Her gece düşümde yok senden gayrısı

Gel deyip kollarını açar gibisin

İlâhî ışığınla kör edercesine

Ruhuma nurlarını saçar gibisin

Bazen uyanırım kan ter içinde

Bir selvi dibi bir mermer içinde

Daha çıkmadık bir can var içinde

Göğsümü yırtıp açar gibisin

Hâlime gülmekten ar da etmiyorsun

Memnuniyetini sır da etmiyorsun

Rûz-i mahşer için kar de etmiyorsun

Necasetini ağzıma sıçar gibisin

BEYAZKÖY'DE GECE

YENİ BAŞLAYANLAR İÇİN TEK GERİ ADIMDA MUTLULUK

Uzun süredir çevremdeki mutlu insanları inceliyorum. Hepsinin ortak noktasını bulup mutluluğun formülünü tespit etmek niyetindeyim. Bu arazi çalışmasını yaparken herkesin önce sağlık durumlarına, maddi durumlarına, birlikteliklerine, başarılarına odaklandım. Bu önemli sandığım noktaların hiç birinin ortak olmadığını gördüğümden beri bu içsel araştırmamı farklı yönlere kaydırmam gerektiğini düşündüm. Malum, mutlululuğun anahtarının sevgi olabileceği dillere pelesenk olmuş durumda. Tüm kişisel gelişim kitapları bunu yazar. Fakat bu benzinliklerde satılmaktan ötesini hak etmeyen kişisel gelişim kitaplarının yazarları neyi sevmenin mutluluk getirdiğinden pek anlamazlar. Hâl böyle olunca, sevginin 'the edilgen' ini kendim bulmak istedim. En yakın dostlarımı bile hiç fark ettirmeden birçok testten geçirdim. Vardığım sonuçlar ilginç ve üzücü oldu.

Bir şeyi sevmek için ona hüsn-ü zân ile bakmak gerek. Kusurlarını görmeden, eleştirmeden, altında bir neden aramadan sevmek gerek. Peki bu mutlu insanların hüsn-ü zân mekanizmaları nasıl işliyor? Herkesle kavga edebilen, herkesi kırabilen, herkesi eleştirebilen bu insanların hüsn-ü zân huyları var mı gerçekten? Elbette var, fakat nasıl?

Gözlerimizde kataraktla hiç alakası olmayan bir perde var. Bu perde yalnızca aynaya baktığımızda, yahut soyut olarak kendimizi değerlendiğimizde devreye giriyor. Bu perdenin en belirleyici özelliği kalınlığı. Kimisinde siyah kadifeden yapılmış gibi, kimisinde beyaz tülden. Dünyada manevî nasibiniz ne kadar çoksa perdeniz o kadar inceliyor. Nasibi az olanların perdesi ise zamanla siyah bir duvar oluveriyor. Her şeyi eleştirebilen, hüs-ü zân için erişilmesi zor kriterler yaratan gözlerimiz, değerlendirilen kendimiz olduğunda söz konusu perdenin arkasında kalıyor. Perdesi kalın olanlar kendilerini eleştirecek kadar göremiyorlar. Bu yüzden kendilerini kusursuz ve mükemmel görmeye başlıyorlar. Bu perde bir müddet sonra duvara, duvar sıra dağlara, sıra dağlar ise iyice büyüp 'ene'ye dönüşüyor. Ene, yani modern tabiriyle ego, tüm müspet felsefi ilkelerin insandaki izdüşümünü silip 'diğerlerinden üstün olmak' fikrini kölesi seçtiği insanın beynine yerleştiriyor. Bu da insana olması gerektiğinin üstünde ve farklı yönde bir özgüven sağlıyor. 

Peki 'ene'nin kölesi olan insan ne yapıyor? Bu insanların en büyük özelliği her zaman en iyisini hak ettiklerini düşünmeleridir. En yetkili makamlar onların olmalıdır. Kamu alanında en ufak bir hakkı yendiğinde kıyameti koparan, garson siparişi yanlış getirdiğinde emekçiyi azarlamaktan zevk alan, telefondaki müşteri temsilcisiyle kavga eden, kendi park yerinde başka bir araç gördüğünde sinir krizi geçiren onlardır. Ene'nin bitmeyen isteklerini yerine getirmek, bir başka deyişle efendisine hizmette kusur etmemek için kendine batırılan iğne ucu için kılıcını sallamaktan çekinmeyen bu insanların en büyük özelliği, mutluluk ortalamalarının çok yüksek olmasıdır. Efendilerinin telkiniyle kendilerini dünyanın en değerli varlığı kabul etmeleri, anlamsız fakat mutlu bir hayat sürmeleri için büyük bir unsurdur.

Gelelim perdeleri tülden olanlara. Bu insanlar kendilerine eksik nazarla bakabilen, daha realist ve daha mutsuz insanlardır. Hayatları daha anlamlı fakat daha zordur. Pembe bulutlarla kaplı olmayan semaları onlara yıldızları görebilme imkanını sunar. Bu da acziyet bilgisini getirir. Acziyet bilgisi bilgilerin en kesini, en anlamlısı ve aynı zamanda en karamsarıdır ayrıca tevâzûnun da temelini oluşturur. Kalın perdeli ene kölelerin aksine, bu insanların tevâzûları toplumsal bir etik öğretisi sonucunda değil acziyet bilgisinin içselleştirilmesiyle gelişir. Ene köleleri, tevâzû sahibi tül perdelileri aşağılamaktan, onlara üstünlük kurmaya çalışmaktan ve onların saygısını zorla yahut türlü samimiyetsizlik oyunlarıyla kazanmaya çalışmaktan büyük haz alırlar. Çünkü mutluluk onlar için eroinden daha ciddi bir bağımlılıktır ve mutluluğu elde etmek için çıktıkları yolda 'ahlak' bir kriter değildir.

Öyleyse yaşasın tam bağımsız mutsuzluğumuz.

Mutsuzluk pahasına perdelerimizi inceltebildiğimiz yıldızlı gecelere..

03.12.14