Kapıldım rüzgarına açtım kanadımı
Gönlüm o rüzgarla uçacağını var saydı
Keşke gülmeseydi gözlerin öyle içten
Keşke güzel gamzelerin beni uyarsaydı

Kandım içtenliğine gecelerce sesinin
Açtım paslı kapağını gönül kafesinin
Duymamıştım bile sıcağını nefesinin
Kalbim yine de seni kendine yar saydı

Vuslat diye beklediğim yine kederdi
Ne gam! Yar önüme binbir acı serdi
Başkası olsa kim bilir neler derdi
Dilim kem söz etmeyi yine ar saydı.

Ne sen eğdin bana o çiçekli dallarını
Ne ben açık bıraktım senin yollarını
Doladığında boynuma yine de kollarını
Keşke zaman dursaydı...