Dilin pâk söyler amma gönlün tâhir değil
Çeşmin parıldar lakin şavk-ı cevâhir değil

Böyle düzen görülmemiş mülk-i küffarda dahi
Böyle adem cümle küffar içinde zâhir değil

Maarifetin var sanar maariften anlamayan
İblis dahi şeytanlıkta sen gibi mâhir değil

Bırak dünya hırsını, biraz insan ol artık
Herkes ölecek yaştadır, sanma gün âhir değil

Bırakmadılar

Yıllardır geceler böyle uykusuz, şafaksız

Gündüzlere uyanacak mecâl bırakmadılar

Belki geceler haklıdır gündüzler haksız

Gündüzler için hayırlı âmâl bırakmadılar

Gurbete mi yansın yanan, bu tuhaf işe mi

Gördüğüne mi inansın kurduğu düşe mi

Ellemeyin n'olur dedim bari şu gam köşemi

Çekilecek gâm, kurulacak hayâl bırakmadılar

Kırılmam, gücenmem ki kırılmak kibirdir

Ne varsa belâ, cezâ, safâ..  kaynağı birdir

Lakin unutma, katî mekan yalnız kabirdir

Sultan Süleyman'da dahi ikbâl bırakmadılar

Belâgât ehli değilsem de ferâgatin ehliyim

Sayın ki bir çalgıcının medreseye dahliyim

Bunların kurduğu dinin de Ebû Cehliyim

Mazlûma bir parlak istikbâl bırakmadılar

Yıllarca gönlümü ben bu değirmenlerde ezdim

Firkâtle mayaladım da ruhumu, gurbetler gezdim

Tam şair edecektim gönlümü, vallahi bezdim

Ağzımdan çıkarmadık kıyl ü kâl bırakmadılar.

Madem düzen böyle, buymuş modern tasarım

Ne üzerim bundan sonra kendimi ne kasarım

Otururum bir köşede işte böylece susarım

Adamda konuşup sövecek hâl bırakmadılar